Rozdział 3

Otworzyłem oczy i spojrzałem na zegarek. Cholera to już 20. Rozejrzałem się wokoło i zdałem sobie sprawę, że musiałem zasnąć na tej polanie. Zerwałem się i zacząłem wracać do domu. Niestety, jak na złość, w połowie drogi dorwała mnie ulewa. Naciągnąłem kaptur od bluzy mocniej na głowę i nie patrzyłem przed siebie - deszcz tak zacinał, że po prostu się nie dało. Przyspieszyłem kroku, bo byłem już nie daleko i w tym momencie zderzyłem się z kimś. Zderzenie było na tyle mocne, że upadłem. Podniosłem kaptur, zmrużyłem oczy i zauważyłem, że druga osoba też leży na ziemi.

- Co jest?! - rozpoznałem ten głos. Podniosłem się i podałem rękę Vanessie, chcąc jej pomóc. Spojrzała na mnie, chwilę się zastanowiła, ale w końcu chyba mnie rozpoznała, bo podała mi swoją dłoń. - Dzięki - wstała, spojrzała na mnie i uśmiechnęła się delikatnie. Zauważyłem w jej oczach smutek. Mimo, że padał deszcz dało się też zauważyć łzy spływające po jej policzkach.

-Coś się stało? - podszedłem nieco bliżej, jednak dziewczynie się to najwyraźniej nie spodobało, bo szybko się odsunęła.

-To nic takiego- Próbowała się znowu uśmiechnąć, ale wyszedł jej z tego jakiś grymas. Objęła swoje ramiona i zaczęła je delikatnie pocierać. Nie wiedziałem czy to z nerwów czy też z zimna więc szybko zdjąłem swoją bluzę i okryłem nią dziewczynę.

-Dziękuję. Naprawdę nie musiałeś- gdy to mówiła, nawet na mnie nie spojrzała. Patrzyła uparcie w ziemię - Wybacz, ale muszę iść już do domu, jestem cała przemoknięta- spojrzała, znowu próbowała się uśmiechnąć, ale po raz kolejny jej to nie wyszło. Nie zdążyłem nic jej odpowiedzieć, bo dziewczyna mnie ominęła i poszła do domu. Dobrze wiedziałem, gdzie mieszka. Stałem jeszcze chwilę, aż zniknęła mi z pola widzenia. Potem szybko sam pobiegłem do domu, bo byłem przemoknięty już do suchej nitki.

Gdy dotarłem do domu, cały się trzęsłem z zimna. Chciałem wejść po schodach jak najciszej, tak żeby mama nie musiała robić przesłuchania. Niestety, jak zawsze wiedziała kiedy wyjść ze swojego pokoju i mnie zauważyć w najmniej odpowiednim momencie.

-Justin! Gdzie Ty byłeś tyle czasu? - spojrzała na mnie, mrużąc przy tym oczy na znak, że nie podoba jej się to w jakim stanie mnie widzi.

-Oj mamo... Tam gdzie zawsze. Tylko deszcz mnie zastał po drodze- uśmiechnąłem się do niej i już przed drzwiami do swojego pokoju zacząłem ściągać białą bokserkę, którą miałem na sobie.

-Dobra, przebierz się szybko i do łóżka, ja Ci zaparzę herbatę, bo rozchorujesz się, dziecko- zeszła na dół, a ja wszedłem do swojego pokoju. Wziąłem szybki prysznic, po czym położyłem się do łóżka. Spojrzałem na telefon - wiadomość od nieznanego numeru.

-"Zapomniałam o Twojej bluzie. Jak mam Ci ją oddać?" - nie miałem zapisanego tego numeru, ale to było oczywiste, kim jest nadawca wiadomości. Poczułem jak po moim ciele przeszła fala ciepła. Hmm... bardzo dziwne.

-"Jutro na plaży o 17?" - pomyślałem, że to będzie dobry pretekst, żeby zacząć swój plan z Vanessą.

-"W takim razie do zobaczenia" - ucieszyłem się mimowolnie, nie mogłem tego powstrzymać. Tylko nie wiem czy dlatego, że w końcu zacznę realizować czy po prostu dlatego, że ją zobaczę...

*

Siedziałem na piasku. Słońce już powoli zachodziło, a jego czerwony kolor sprawiał, że było tu nadzwyczaj romantycznie. Uwielbiałem te zachody słońca, uwielbiałem być w Kanadzie, wracać tu i spędzać czas sam, rozmyślając. Piasek był jeszcze ciepły, przesypywałem go sobie w dłonie w oczekiwaniu na Vanessę. Spojrzałem na zegarek - 17.30. Może nie przyjdzie, nie wiem. Chciałbym powiedzieć, że jest mi to obojętne, ale nie wiem czy nie oszukałbym sam siebie. Z nudów zacząłem sobie coś nucić pod nosem. Nagle zauważyłem cień obok mnie. Odwróciłem się i zobaczyłem dziewczynę w jeansowych szortach i w białej bokserce. Wiatr rozwiewał jej długie, ciemne włosy, które musiała co chwilą odgarniać dłonią do tyłu, bo wpadały jej na twarz. Wyraz twarzy miała zupełnie obojętny, z jej oczu nie dało się nic wyczytać. 

-Cześć, Bieber - podeszła i dała mi bluzę - Dzięki, chociaż to było zupełnie nie potrzebne. Miałam już blisko do domu.

-Nie ma za co - powiedziałem najbardziej obojętnym tonem na jaki było mnie stać. Vanessa spojrzała na zachodzące słońce, westchnęła i usiadła obok mnie. Oboje patrzyliśmy przed siebie, nie rozmawialiśmy w ogóle. Dla mnie w tym momencie słowa były zbędne. Chciałem się nacieszyć tym widokiem. 

-Lubię tu przychodzić - powiedziała cicho i tym samym wyrwała mnie z zamyśleń.

-Ja też. Chociaż to nie jedyne takie miejsce u nas w okolicy.

-Co masz na myśli? - spojrzała na mnie pytająco. Nie odpowiedziałem nic tylko uśmiechnąłem się sam do siebie.

-Mogę zadać Ci pytanie? - powiedziałem, zerkając na nią.

-Dawaj, Bieber - jej kąciki ust powędrowały do góry. Na chwilę zatrzymałem wzrok na jej ustach i mimowolnie przygryzłem swoją dolną wargę. Dziewczyna to zauważyła i zaśmiała się, a ja ze wstydu spuściłem wzrok w piasek. Cholera. - No pytaj, nie krępuj się - powiedziała, cały czas się uśmiechając.

-Czemu wtedy płakałaś? - jej uśmiech zniknął natychmiastowo.

- Wybacz, ale to raczej nie Twoja sprawa - powiedziała to takim chłodnym tonem, że aż poczułem się dziwnie.

-Chciałem wiedzieć. Wyglądałaś wtedy strasznie...

-Dzięki, wiesz? - zaczęła się śmiać, a ja zdałem sobie sprawę, jak to zabrzmiało.

-Nie... nie...eeee to nie tak - zmieszałem się trochę, ale po chwili zacząłem się śmiać sam z siebie. 

-No Bieber, od razu na wejściu takie komplementy - uderzyła mnie swoim ramieniem o moje - Daj spokój, bo się zakocham - uśmiechnęła się zadziornie, a w jej zielonych oczach ujrzałem małe iskierki. "Cholera, ona jest idealna" pomyślałem.

-Nie to miałem na myśli.

-Przecież wiem. Słuchaj, ja już uciekam, mam parę spraw do załatwienia. Do kiedyś, Bieber - wstała i zaczęła iść w stronę ulicy. Podniosłem się, podbiegłem do niej i złapałem ją za rękę, żeby się zatrzymała. Odwróciła się gwałtownie, zdziwiona moim zachowaniem. Zmieszany, szybko puściłem jej dłoń, a ona lekko się uśmiechnęła.

-Nie należy mi się coś w podzięce za użyczenie bluzy? - poruszyłem brwiami, ciesząc się przy tym jak dziecko.

-Czego chcesz? - założyła ręce na piersi i uniosła brwi z ciekawości.

-Sobota, impreza tu na plaży, przyjdź ze mną - Vanessa nic nie odpowiedziała tylko się uśmiechnęła, co uznałem za odpowiedź twierdzącą. Obróciła się na pięcie i ponownie zaczęła iść w stronę ulicy - Będę po Ciebie o 20! - krzyknąłem za nią, a ona nie odwracając się, machnęła mi ręką na pożegnanie.

Byłem tak ucieszony z tego spotkania i z tego, że spotkamy się w sobotę, że miałem ochotę skakać. Czy to nie dziwne? 

___________________________________________________________________

No dobra, poszedł kolejny rozdział. Miałam kilka pomysłów, ostatecznie wyszło to co wyszło. I fajnie, że ktoś tu zagląda :) mam ochotę dalej pisać i na pewno będę to robić.